Քաղաքագետն արձանագրում է, որ ադրբեջանական կողմը բավական ակտիվ աշխատում է այդ ուղղությամբ, որպեսզի Արցախի այսպես կոչված ադրբեջանական համայնքը հետզհետե դառնա գործոն և սկսի մասնակցել ղարաբաղյան հիմնախնդրի կարգավորմանն ուղղված բանակցություններին։
«Իրենք մեկ տարի առաջ փոխել են այդ համայնքի ղեկավարին, նրա տեղում նշանակել փորձառու դիվանագետի, ով տիրապետում է լեզուների ու կարողանում է շատ հեշտ շփվել արևմտյան գործընկերների հետ։ Ադրբեջանցիները վերջին երկու–երեք ամիսների ընթացքում հասել են նրան, որ այսպես կոչված ադրբեջանական համայնքը ճանաչում ստանա Մինսկի խմբի համանախագահող երկրների կողմից»,– նշում է քաղաքագետը։
Մելիք–Շահնազարյանի համար շատ վիրավորական է ու տարակուսելի, որ Ադրբեջանում ԱՄՆ–ի ու Ֆրանսիայի դեսպանները հանդիպում են Արցախի ադրբեջանական համայնքի ղեկավարի հետ և պայմանավորվում հաջորդ հանդիպումն անցկացնել Արցախում։
«Այսինքն` նրանց ճանաչում են որպես գործոն։ Ադրբեջանը փաստացի գնում է երկրորդ քայլին` ցանկանալով խաղարկել նաև իբր Ղարաբաղից ընտրված պատգամավորի հանգամանքը։ Ու երբ Անջեյ Կասպրչիկը հանդիպում է նրա հետ, դա ևս մեկ տագնապ է, որ փաստացի բանակցային գործընթացում իրավիճակ է փոխվում, և ցավոք սրտի պաշտոնական Երևանը դրան չի ընդդիմանում»,– մտահոգված ասում է քաղաքագետը։
Ըստ նրա` երբ Փաշինյանը հայտարարում է, որ Արցախը պետք է լինի բանակցությունների կողմ, ադրբեջանցիները դրան դեմ չեն և դրան հակակշիռ բարձրացնում են իրենց համայնքի խնդիրը։ Քաղաքագետին ավելի շատ անհանգստացրել է այն, որ ադրբեջանցիները բարձրացնում են համայնքի դերակատարությունը, հանդիպում կազմակերպում տարբեր դիվանագետների հետ, իսկ, օրինակ, մեր արտգործնախարարը Արցախի իշխանությունների մասին խոսում է ոչ թե որպես պետության իշխանությունների, այլ Արցախի ժողովրդի կողմից ընտրված ներկայացուցիչների։
Փաշինյանն Ալիևին տեղը դրեց` հիշեցնելով, թե երբ է Ադրբեջանը հայտնվել քարտեզի վրա
Քաղաքագետի համոզմամբ` երբ ասում են ընտրյալ ներկայացուցիչներ, ոչ թե իշխանություններ, ապա ենթադրվում է, որ այդտեղ պետք է լինեն նաև ադրբեջանցիներ։
