Հայ-ռուսական միացյալ զորախումբ ստեղծելու որոշումն օբյեկտիվ էր, որը ոչ մի կերպ չի սահմանափակում Հայաստանի Հանրապետության ինքնիշխանությունը, ինչպես փորձում են ներկայացնել որոշ պոպուլիստներ և դեմագոգներ։
Հայաստանը հուսալի պաշտպանության կարիք ունի, և դրանում ոչ մի կասկած չկա։ Ադրբեջանը Ղարաբաղում ապրիլյան անհաջողությունից հետո շարունակում է ավելացնել ռազմական հզորությունը։ Լուրջ գործողություններ են ծավալվում անմիջապես Հայաստանի հետ սահմանին։ Չինարի գյուղի մոտ տեղի ունեցած դիվերսիան և սահմանամերձ Տավուշի դիրքերում միջադեպերը դրա ապացույցն են։ Ադրբեջանի կողմից սպառնալիքի ուժեղացմանը նպաստում է նաև այն, որ միջպետական պայմանագրի համաձայն` այդ պետության տարածքում անցած տարի սկսել են տեղակայել թուրքական ռազմակայաններ։
Իմ կարծիքով`Հայ-ռուսական միացյալ խմբավորումը կատարելագործելու մասին որոշումն ընդունվել է անցած տարվա ապրիլյան իրադարձությունների ազդեցության տակ։ Բայց կա նաև մի քանի կարևոր գործոն։ Ամենից առաջ, Ադրբեջանի Նախիջևանի ինքնավար հանրապետության ռազմականացումն անհանգստություն է առաջացնում ոչ միայն Հայաստանում, այլ նաև հարևան Իրանում։
Միացյալ զորախմբում ներառված է Նախիջևանի սահմանին տեղակայված հայկական բանակի կորպուսը, ինչն ընդգծում է դրա հնարավոր կիրառման ուղղությունը։ Նախիջևանը պրոտեկտորատ է, որը հանձնվել է Ադրբեջանին 1921թ-ի հայտնի պայմանագրով։ Պրոտեկտորատը սեփական տարածք չէ, և այստեղ ռազմականացումն օրինական չէ։ Այն բանից հետո, երբ Միացյալ զորախմբի ուժերի և միջոցների կիրառումը հնարավոր դարձավ այդ հատվածում, Թուրքիան և Ադրբեջանն ազդանշան ստացան, որ ռազմական արկածախնդրության դեպքում նրանք գործ կունենան ոչ միայն Հայաստանի, այլ նաև Ռուսաստանի հետ։
Ինչո՞ւ անցած ապրիլին Նախիջևանի սահմանին, որի երկայնքով անցնում է Ղարաբաղի ճանապարհը, հանգիստ էր, որովհետև Նախիջևանի հանրապետության կարգավիճակը յուրահատուկ է։ Նրա կողմից ակտիվ գործողությունները կնյարդայնացնեն ոչ միայն Հայաստանին, այլ նաև Ռուսաստանին և Իրանին։ Մոսկվայից և Իրանից միանգամից կհնչեն ցասումի ձայներ, որոնք դատապարտում են այդ գործողությունները։ Նման բան արդեն տեղի էր ունեցել ռազմական գործողությունների ժամանակ`1990թ-ի սկզբին։
Ակնհայտ է, որ Հայ-ռուսական միացյալ զորախումբն ուժեղանում է` հաշվի առնելով Սիրիայում և Իրաքում ընթացող դեպքերը։ Բացի այդ, բոլորովին կանխատեսելի չեն իրադարձությունները Թուրքիայի արևելքում, որտեղ ակտիվանում է քրդերի ազգային-ազատագրական շարժումը։ Չնայած նրան, որ Թուրքիան տենդի մեջ է, այնուամենայնիվ նախկինի պես շարունակում է ուժի կիրառմամբ սպառնալ Հայաստանին։ Ամեն ինչ հնարավոր է, նույնիսկ «Իսլամական պետության» ներխուժումը Թուրքիայի տարածք։ Հետևաբար միացյալ զորախումբը Հայաստանի անվտանգության երաշխիքն է։
Չեմ համաձայնի, որ խմբավորումը կարող է օգտագործվել Վրաստանի դեմ Հարավային Օսեթիայում և Աբխազիայում իրադարձությունների սրման դեպքում, ինչպես գրում են մամուլում։ Մենք բոլորս հիշում ենք 2008թ-ը, երբ Հայաստանը պաշտոնապես հավաստիացրել էր Վրաստանին, որ իր տարածքից նման գործողություններն անթույլատրելի են։ Դեռ 1956թ-ին Նիկիտա Խրուշչյովը կարգադրել է հայկական դիվիզիան ուղղորդել Թբիլիսի` Ստալինի անձի պաշտամունքի հարցի վերաբերյալ 20-րդ համագումարի որոշման դեմ խաղաղ բնակչության բողոքները ճնշելու համար, սակայն այդ հրահանգն այդպես էլ չի կատարվել։ Թող ոչ ոք հասարակությանը չներշնչի, որ Ռուսաստանն Հայաստանին արհեստականորեն ներքաշում է կամ կարող է ներքաշել մեծ պատերազմի մեջ։
Լևոն Ստեփանյանը ռազմական և քաղաքական գործիչ է, Աֆղանստանում և Լեռնային Ղարաբաղում մարտական գործողությունների մասնակից, գեներալ-մայոր։
