Արմեն Հակոբյան, Sputnik.
Հայ-ռուսական (Սլավոնական) համալսարանում յուրովի են իմաստավորել ապրիլի 1-ը. «Արտ-Ակվարիում» ցուցասրահում բացվեց հանրահայտ ծաղրանկարիչ Վլադիմիր Աբրոյանի մեկ տասնյակից ավելի՝ հիմնականում միջազգային տարբեր մրցանակների արժանացած ստեղծագործությունների ցուցահանդեսը: Ինչպես ասվում է, երեքը՝ մեկում. և՛ ուսանելի է, և՛ ծիծաղելի, և՛ հրաշալի նվեր-գնահատանք սիրված ու ճանաչված վարպետին:
«Արտ-Ակվարիումի» ոչ շատ ընդարձակ, բայց գողտրիկ անկյունը, որ Հայ-ռուսական (Սլավոնական) համալսարանի ռուս և համաշխարհային գրականության և մշակույթի ամբիոնի վարիչ Լիլիթ Մելիքսեթյանի հեղինակային մտահղացումն է, այսօր մարդաշատ էր ու ծիծաղառատ: Դե այլ կերպ հնարավոր էլ չէր, քանզի դժվար է պատկերացնել մարդու, որ ունի հումորի զգացում ու ծիծաղով կամ առնվազն ժպիտով չի արձագանքում ծաղրանկարներին առհասարակ, Վլադիմիր Աբրոյանի աշխատանքներին՝ հատկապես: Ցուցադրության խորագիրն էլ՝ «Ե՛վ ծիծաղ, և՛ արցունքներ, և՛ սեր…», դիպուկ է ձևակերպված:
«Ապրիլի 1-ին ընդառաջ, մտածեցի, որ հրաշալի կլինի ծաղրանկարների ցուցահանդես կազմակերպել և դիմեցինք Վլադիմիր Աբրոյանին: Գուցե համակրանքի հարց է: Ես օրինակ, շատ եմ հավանում իր դոնկիխոտյան գործերի շարքը: Ընդհանրապես, Աբրոյանի գործերը կարող են լինել և օրվա թեմայով, հրատապ, և վերաբերվել հավերժական թեմաների ու երևույթների»,-ասում է Լիլիթ Մելիքսեթյանը:
-Ի՞նչ է ծիծաղը Ձեզ համար,-հարցնում եմ արդեն 80-ը բոլորող և արդեն ավելի քան 61 տարի շարունակ ստեղծագործող վաստակավոր ու վաստակաշատ վարպետին:
-Ծիծաղը ճշմարտության բարեհոգի կողմն է,- իրեն բնորոշ հակիրճությամբ ու հումորով նկատում է Վլադիմիր Աբրոյանը:
-Իսկ սատիրա՞ն:
-Սատիրան ավելի տարողունակ է ու ավելի սուր: Բայց կյանքն առանց այն էլ սատիրայի մեջ է:
-Որո՞նք են մարդու ամենածիծաղելի հատկությունները։
-Մարդու բնազդներն ու սովորությունները:
-Իսկ ծաղրանկարումը խոսքի ազատությո՞ւն է, թե՞ խոսքի ազատության սահմանափակման հետևանք:
-Ե՛վ մեկը, և՛ մյուսը, պետք է ասել: Խորհրդային տարիներին կային որոշակի շրջանակներ, գաղափարախոսական շրջանակներ, հատկապես այն ամենի հետ կապված, ինչ վերաբերում էր քաղաքականությանն ու միջազգային թեմաներին: Կար գրաքննություն: Այն ժամանակվա մինուսն այդ գաղափարախոսական սահմանափակումներն էին: Բայց, միաժամանակ, մեծ ուշադրություն էր դարձվում պրոֆեսիոնալիզմին: Ի վերջո, որոշակի ընտրանք էր կատարվում կամ, ինչպես ասում են, մաղվում էին գործերը: Մինչդեռ հիմա, առանց այդ մաղվելու, ինչ ասես կարելի է տպագրել, տարածել, չնայելով, որ ենթադրենք՝ տեխնիկապես վատ է արված կամ թույլ գործ է և այլն, ինչը արդեն չի կարևորվում:
Հաջորդ հարցը, թե 1958-ից ի վեր, երբ Թբիլիսիում առաջին անգամ տպագրվեց իր ստեղծագործությունը, արդեն քանի՞ ծաղրանկար է արել, Վլադիմիր Աբրոյանը ժպտադեմ ու անկեղծ պատասխանում է, որ հաշիվը կորցրել է: Նա համոզված է, որ ծաղրանկարիչը պետք է արգասաբեր լինի, հակառակ դեպքում՝ չունի անելիք: Ու քանի որ գործը սերտորեն շաղկապված է լրահոսին, աշխարհի անցուդարձին, արձագանքը պետք է լինի արագ:
Վլադիմիր Աբրոյանը նկատում է, որ հիմա կամ ավելի ճիշտ, կենսափորձի հետ, թեմաները վտառներով են գալիս:
«Կյանքը միշտ էլ ծաղրանկարային է եղել, պարզապես ինչ-որ պահի դա քչություն է անում, ինչ-որ պահի շատանում են նման վիճակները»,-ասում է նա` նկատելով, որ նման ցուցահանդեսները հումորի ու սատիրայի համադամասերների համար են, թերևս:
Կարևորը՝ կարողանալ ժպտալ և ժպիտ պարգևել, ցույց տալ մարդկանց քո նկատած ու ընկալած ճշմարտությունը բարեհոգի կողմից՝ իրականությունն ու մարդկանց ավելի լավը տեսնելու համար:
Նշենք, որ «Արտ-Ակվարիում» ցուցասրահում բացված ցուցահանդեսը կգործի մինչև ապրիլի 13-ը։
