Նրանք սիրո մասին չէին խոսում, չէին գրկախառնվում հանրության առաջ. մի կյանք ապրեցրած սերը
(Թարմացված է 15:57 11.08.2020)
Մեր բախտը բերել է. սիրո երկու տոն ենք նշում։ Առաջինը մեր ազգային օրն է` Սուրբ Սարգիսը, երկրորդը` կաթոլիկների Սուրբ Վալենտինը։ Մեր ընտանիքում սիրո մասին չեն խոսում. բոլորս զուսպ, բայց ուժեղ սիրո օրինակ ունենք։Երբ ինձ հարցնում են` ինչը դուրս կբերեի հրդեհվող տնից, փոքր տարիքում ասում էի՝ փողը, ավելի ուշ` փաստաթղթերը, իսկ հիմա ասում եմ` տատիս հարսանեկան զգեստն ու լուսանկարներով փոքր սնդուկը։ Այդ սնդուկում մեր ընտանիքի և տատ ու պապիս սիրո հիշատակն է։ Նրանց սերը զուսպ ու գեղեցիկ էր, առանց ավելորդությունների։
Նրանք հարսանիքի օրը չէին նշում, սուրբ Վալենտինի օրը չէին տոնում և Տրնդեզին կրակի վրայով չէին թռչում։ Տատս պապիս սիրած ուտեստներ էր պատրաստում, սեղանին դնում նրա սիրած սպասքը, հետևում էր, որ միշտ կոկիկ հագնված և սափրված լինի, իսկ պապս հոգ էր տանում տատիս մասին և պաշտպանում նրան ուժերի ներածին չափով։ Նրանք երբեք սիրո մասին չէին խոսում, չէին գրկախառնվում հանրության առաջ, երբեմն նույնիսկ «խայթում» էին միմյանց, սակայն բոլորս զգում էինք նրանց սրտի թրթիռը, երբ միասին էին։
Երկրորդ դասարանում մեր հանդեսին ինձ արքայադստեր դերը բաժին ընկավ։ Տատս հանեց 50-ականների ոճի իր արծաթապղնձագույն երանգի զուսպ զգեստը և կարգադրեց հագնել այն։ Ես պտտվում էի զգեստը հագիս, իսկ նրանք պապիս հետ երջանկությունից փայլում էին։ Այդ ժամանակ պապս առաջին անգամ ինձ պարի հրավիրեց։ Տատիս հարսանեկան զգեստն էր, նրան այդ շորը հագած ես չեմ տեսել. սնդուկում հարսանեկան լուսանկարներ չկան։ Հետաքրքրասիրությունն ինձ խեղդում էր։ Որոշ ժամանակ սպասելով` սկսեցի հարցուփորձ անել տատիս, թե ինչպես են ծանոթացել։
Ովքեր և ինչպես ամուսնացան 2019 թվականին. աղմկահարույց հարսանիքների 5–յակ
Գրեթե կինոյի արժանի պատմություն։ Պապս վերանորոգում էր իրենց տունը, որպեսզի ամուսնանա, և ծանոթության օրը կեղտոտ շորերով է եղել։ Տատիկս նրան չի հավանել, բայց խղճացել է և որոշել է ժամադրության գնալ։ Պայմանավորվել են թատրոնի մոտ հանդիպել։ Երբ տատս սպասելիս է եղել ապագա ամուսնուն, քիչ հեռու մի տղամարդ է կանգնած եղել` վանդակավոր տաբատով, մուգ պիջակով և փարիզյան ոճով կապած շարֆով։ Նրա ձեռքում գեղեցիկ ծաղկեփունջ է եղել, տատս նայել է նրան ու մտածել. «Ինչ գեղեցիկ տղամարդ է, իսկ ես այն «փնթիի» հետ եմ հանդիպելու։ Բայց... պարզվել է` այդ գեղեցիկ տղամարդը հենց պապս է։ Կարճ ժամանակ հանդիպելուց հետո ամուսնացել են։
©
Sputnik / Aram Nersesyan
Պատմության մնացած մասը հատված առ հատված պատմել են մայրս ու քեռիս։ Բայց ամենահուզիչն իմ սեփական աչքերով եմ տեսել։ Պապիս ծննդյան օրվա նախօրեին տատս պատրաստել էր նրա սիրած բոլոր ուտեստները, հյուրեր հրավիրել և նրան մեծ անակնկալ մատուցել։ Կեսգիշերն անց հյուրերը նոր ցրվեցին, իսկ առավոտյան տատս մահացավ։ Ես տասը տարեկան էի, բայց լավ եմ հիշում, թե ինչպես պապս միանգամից ծերացավ, թուլացավ ու մեկնեց Ռուսաստան` քեռուս մոտ։ Նա փոխանցեց մեզ ամենաթանկը` սնդուկը։ Երբեմն գալիս էր մեզ մոտ, բարձրանում երկրորդ հարկ, հանում սնդուկն ու դանդաղ ուսումնասիրում այն։ Այնտեղ պահվող յուրաքանչյուր իր զննում էր մի քանի վայրկյան, իսկ տատիս լուսանկարներին երկար էր նայում։ Այդ արարողությունը ժամեր էր տևում։ Երբեմն նա պատմում էր լուսանկարի պատմությունը, իսկ երբեմն կողք կողքի դնում տատիս, մորս ու իմ լուսանկարներն ու պնդում, որ մենք շատ նման ենք։
Տատիս ծննդյան օրը պապս, որն այդքան էլ հավատացյալ չէր, իր սենյակում մոմ էր վառում և ձևացնում, թե չի հիշում` ինչ օր է։ Պապս սիրում էր վալս պարել, և մի օր ինձ հաջողվեց պարզել, որ երիտասարդ տարիքում նրանք տատիս հետ հաճախ են վալս պարել։ Նա ժպտում էր և լռում, իսկ ես նայում էի ու պատկերացնում նրանց այնպիսին, ինչպիսին կային սնդուկի լուսանկարներում։ Նա շատ էր սիրում, երբ տատիս զգեստն էի հագնում, բայց ամենից շատ հիանում էր, երբ ասում էի, որ հենց այս զգեստը կհագնեմ հարսանիքիս։ Պապս տանել չէր կարողանում, երբ ասում էի, որ սիրո գոյությանը չեմ հավատում։
Հարսնացուն Լիբանանից կամ ինչպես Արշալույսը եկավ և մնաց սահմանամերձ Ներքին Կարմիրաղբյուրում
«Կամակոր ես դու, բայց ոչինչ, կմեծանաս, շատ բան կհասկանաս», – ասում էր ինձ, և մենք սկսում էինք բարձրաձայն ծիծաղել։
Երբ պապս մահացավ, մայրիկիս հետ սկսեցինք դասավորել նրա իրերը և զինվորական գրքույկ գտանք։ Մայրս բացեց գրքույկն ու սկսեց հեկեկալ։ Մեջը լուսանկարներ կային, որոնցում տատս շատ երիտասարդ էր։ Այդ լուսանկարներում իսկապես երևում է մեր նմանությունը։ Նայեցինք իրար ու հասկացանք, որ ավելի քան կես դար հետո էլ պապս հիշում էր տատիս այնպիսին, ինչպիսին եղել էր ծանոթանալիս և միշտ նրան էր փնտրել մեր մեջ։
Նա ճիշտ էր, մենք շատ բան հասկացանք, իսկ ամենակարևորը` իրական սիրուն դժվար են գտնում, բայց այն լուսավորում է ողջ կյանքը։
Կարեն Դեմիրճյանի «Չայկան», կամ ինչպես էին ՀԽՍՀ-ում տեղափոխում բարձրաստիճան հյուրերին
(Թարմացված է 20:39 18.09.2020)
ՀՀ կառավարությունը որոշել է ցուցադրել Կարեն Դեմիրճյանի ծառայողական ԳԱԶ-13 ավտոմեքենան, որն առավել հայտնի է «Չայկա» անունով։ Ճիշտ է՝ մինչ ցուցադրելն այն դեռ հարկ կլինի համապատասխան տեսքի բերել, իսկ դա անգամ հռչակավոր հայ վարպետների համար դյուրին գործ չէ։Ժամանակին Երևանում մի քանի նման «Չայկա» կար, դրանք տեղափոխում էին երկրի առաջին դեմքերին և իրավամբ կոչվում «կառավարական»։ Իրենց եղբայրակիցներից դրանք տարբերվում էին առաջին հերթին համարանիշներով, խնամված էին, հիմնականում սև գույն ունեին, լրացուցիչ լուսավորող, որոշ դեպքերում՝ նաև ձայնային սարքերի բազմազանություն։ Այս ամենը և հատուկ համարներով մեքենաների հանդեպ պետավտոտեսուչների առանձնահատուկ վերաբերմունքը, թույլ էր տալիս դասակարգել դրանք նախկին Հայկական ԽՍՀ-ի տրանսպորտային միջոցների միանգամայն առանձին խմբում։
․․․ մի հայացք գցենք ավտոտնակներին՝ նախկին Կենտկոմի, ներկայիս Ազգային Ժողովի շենքի ճարտարապետական անսամբլի անբաժանելի մասին։ Լավ եղանակին շենքի դարպասների մոտ ձանձրանում էին կանչի սպասող վարորդները՝ տարբեր տարիքի, ինտելեկտի, նախասիրությունների, երբեմն էլ տարբեր համոզմունքների տեր մարդիկ, որոնք միմյանց նման էին մի առանձնահատկությամբ՝ բարձր պրոֆեսիոնալիզմով։ «Հավասարների մեջ առաջինը», անխոս, Դեմիրճյանի «Չայկայի» վարորդն էր։ Անունը՝ Ռազմիկ։ Հմայիչ, բարեկազմ երիտասարդը սիրում էր աշխատանքի ներկայանալ այն ժամանակներում քիչ հասանելի կամուֆլյաժով։
Կենտկոմի «գարաժի» երկրորդ «Չայկան» հյուրերի համար էր, որի բանալիները վստահում էին ամենափորձառու և բոլոր առումներով(ներառյալ ալկոհոլի հետ փոխհարաբերությունները) ստուգված վարորդներին։ Հյուրերի մեքենաների հետ աշխատանքը բազմաթիվ առավելություններ ուներ, որոնք ջարդուփշուր էին անում մեկ հատիկ զգալի թերությունը՝ մշտական ղեկավարի բացակայությունը, որը, եթե խղճով մարդ էր լինում, կարող էր օգնել զանազան կենսական խնդիրների լուծման հարցում։
©
Sputnik / В. Веселовский
ԳԱԶ-14, «Չայկա»
Հյուրերի «Չայկայի» վարորդի համար հյուրից որևէ բան խնդրելը կամ նրա հետ խոսակցության բռնվելը նշանակում էր ստորագրել սեփական դատավճիռը, որը հենց տեղնուտեղը ի կատար էր ածվում։ Հյուրընկալության բաժնի վարորդներից էին Սերգեյը (ՀՀ ոստիկանության նախկին պետ Վլադիմիր Գասպարյանի հայրը) և Մարտինը։
Հյուրերին մեքենաները տրամադրվում էին ըստ հյուրի կարգավիճակի կամ նրանց թվի։ Կարող էին ՊԱԶ ավտոբուս տրամադրել կամ «Վոլգա», բայց իսկապես լուրջ դեպքերը «Չայկա» էին ենթադրում, այն էլ՝ ավտոտեսուչների շքախմբով։
Այսպիսով՝ Մարտինին կարելի էր հանդիպել մե՛րթ Պավլովսկի մեքենաշինական գործարանի մետաղական թյուրիմացության ղեկին, մե՛րթ այսքան գովերգված «Չայկայի», որը նա համարում էր աշխարհի լավագույն ավտոմեքենան, անգամ երբ առաջին իսկ վերընթաց ճանապարհին այն սկսում էր փնչալ ու ցնցվել, իսկ հետո խայտառակ կերպով կանգ առնում ճանապարհի մեջտեղում։
Ինչն էլ հենց պատահեց երևանյան մի շոգ ամռանը՝ հունգարացի բարձրաստիճան ղեկավար Լասլո Մարոտիին և նրա կնոջը Սևան տանող ճանապարհի առաջին իսկ կիլոմետրերին։
©
Sputnik / Григорий Сысоев
«Չայկայի» ուժերը չհերիքեցին վերընթաց ճանապարհին և այն կանգ առավ այն տարիներին շատ սիրված «Чайный домик»-ի՝ հայտնի «Չայնիի» մոտ, և դա կարելի էր հաջողություն համարել, բայց բարձրաստիճան հյուրը միամիտներից չէր։ Ավարտելով Մոսկվայի բոլոր հնարավոր պարտիական բուհերը, ընկեր Մարոտին ոչ միայն վարժ խոսում էր ռուսերեն, այլև գիտեր ԽՍՀՄ-ի տեխնիկական առաջընթացի իրական արժեքը, ինչի հետևանքով տեխնիկական կանգառը որպես ծրագրային թեյախմություն ներկայացնելու փորձը բավականաչափ ծիծաղելի թվաց։
Իրավիճակը փրկեց «Չայնիի» տերը՝ իմ լավ ընկերներից մեկը։ Ընկեր Մարոտիին և նրա հիացած տիկնոջը նա ցուցադրեց, թե ինչպես են սովորական հայ մարդիկ դիմավորում հունգարացիներին, երբ վերջիններս ԽՄԿԿ-ի եղբայրական կուսակցության Քաղբյուրոյի անդամ են։
․․․ իրենց պարտքը կատարած «Չայկա»-ներն այսօր Հայաստանում և այլ երկրներում բացառիկ ավտոմեքենաներ հավաքողների հավաքածուներում հազվագյուտ օրինակներ են։ Բայց այն մեկը, որով Դեմիրճյանն էր երթևեկում, յուրահատուկ է՝ թեկուզ հենց միայն այն պատճառով, որ ցուցադրվելու է Կարեն Դեմիրճյանի անվան մարզահամերգային համալիրում։
Ցանկանում եք ճշմարտությո՞ւնն իմանալ՝ գնացեք Բարբադոս
(Թարմացված է 21:59 18.09.2020)
Եկեք անկեղծ լինենք։ Կղզի կորցնելը բոլորովին էլ հաճելի բան չէ։ Այն էլ ինչ կղզի՝ Կարիբյան տարածաշրջանի ամենահարուստ պետություններից մեկը՝ Բարբադոսը։ Գնացեք Բարբադոս, և վերջ
Բայց Մեծ Բրիտանիայի թագուհին ստիպված է լինելու համակերպվել այն մտքի հետ, որ հաջորդ տարվանից այդ պետության ղեկավարն այլևս չի լինելու, որովհետև այս շաբաթ Բարբադոսի առաջին կին վարչապետ Միա Մոթլին հայտարարեց՝ մենք որոշել ենք, որ հաջորդ տարի, երբ նշվելու է մեր անկախության 55-ամյակը, դառնալու ենք հանրապետություն և անգլիական թագուհուն այլևս մեր պետության գլուխ չենք համարելու։
Էլիզաբեթ Երկրորդի նստավայրում այս լուրը սառնասրտորեն են ընդունել։ Երկու պատճառով։ Նախ, կներեք, ինչ է իրենից ներկայացնում Բարբադոսը։ Այո, հայտնի է նրանով, որ հանրահայտ խմիչքի՝ ռոմի հայրենիքն է և, ի դեպ, մասնագետները պնդում են, որ մինչև հիմա էլ աշխարհի ամենաորակյալ ռոմը Բարբադոսում են պատրաստում։ Ու մեկ էլ իրենց ազգային կերակուրն է էկզոտիկ՝ տարբեր համեմունքներով ու տարբեր եղանակներով պատրաստված թռչող ձուկ։ Հա, ու չմոռանանք, իհարկե, Ռիհաննային, որն այս կղզուց է։ Բայց այնուամենայնիվ Բարբադոսը, կներեք, Ավստրալիա կամ Կանադա չի, որտեղ էլիզաբեթ Երկրորդը պետության գլուխ է համարվում։ Եվ նման պետությունների թիվը մոտ մեկուկես տասնյակ է։
Բուքինգհեմյան պալատի սառնասրտության երկրորդ պատճառն էլ այն է, որ այսպես կոչված Բրիտանական համագործակցություն կամ ընկերակցություն կոչվող կազմակերպությունը, այսպես ասեմ, առաձգական է՝ երկրները մեկ լքում են այն, մեկ վերադառնում։ Հիմա մի երկու օրինակ կբերեմ, բայց նախ՝ պատմական փաստեր։ Այն բանից հետո, երբ Բրիտանիան կորցրեց ամերիկյան 13 նահանգները, որոնք անկախություն հռչակեցին, բայց պահպանեց ազդեցությունը Կանադայում և Հնդկաստանում, Լոնդոնում սկսեցին մտածել՝ ինչպես կանխել երկրների անջատումը կայսրությունից, բայց միևնույն ժամանակ ինքնուրույնություն տալ գաղութներին։ Եվ 1884 թվականին Մեծ Բրիտանիայի վարչապետ լորդ Ռոզբերին առաջարկեց «Ազգերի ընկերակցություն» տերմինը։
Ինքներդ ձեզ այդքան լուրջ մի ընդունեք. էլ ինչ խորհուրդ են տվել բրիտանացիները
Խոսքը, իհարկե, Բրիտանական նախագծի մասին էր, բայց այդ բառը՝ «Բրիտանական»՝ մինչև հիմա աշխատում են չօգտագործել շատ հասկանալի պատճառով՝ շրջանցելու համար այն փաստը, որ այդ համագործակցության 50-ից ավելի անդամների գերակշիռ մասը Մեծ Բրիտանիայի նախկին գաղութներն են՝ Բարբադոսի նման։ Բայց կան նաև արտառոց փաստեր՝ ժամանակին Ֆրանսիայի նախագահ Շառլ դե Գոլը առաջարկել է միանալ համագործակցության երկրներին։ Դա փաստորեն շարունակությունն էր Մեծ Բրիտանիայի նախկին վարչապետ Ուինստոն Չերչիլի նախաձեռնության՝ ստեղծել Բրիտանիայի և Ֆրանսիայի մեկ միասնական կառավարություն։ Չանցավ։ Իսրայելի նորաստեղծ պետության ղեկավար Դավիթ Բեն Գուրիոնն էլ էր ժամանակին առաջարկում միանալ Համագործակցությանը։ Էլի չանցավ։
Ու մի երկու խոսք էլ այն մասին, թե ինչու եմ այս Համագործակցությունը անվանում առաձգական։ Ախր մտնում և դուրս են գալիս։ Ամենավերջին օրինակը՝ Մալդիվյան կղզիները 2016-ին դուրս եկան, այս տարվա փետրվարին կրկին միացան Համագործակցությանը։ Ավելի հին օրինակ՝ 1972 թվականին Համագործակցությունից դուրս եկավ Պակիստանը՝ բողոքելով Բանգլադեշի անկախության ճանաչման դեմ, բայց 1989-ին Պակիստանը վերադարձավ, երևի հասկանալով, որ Բանգլադեշի միջազգային ճանաչման դեմ, ինչպես ասում են, խաղ չկա։
Իհարկե, Էլիզաբեթ Երկրորդի համար ամենամեծ կորուստը կլիներ, եթե իրեն այլևս պետության գլուխ չճանաչեին այնպիսի հզոր երկրներ, ինչպիսին են Կանադան և Ավստրալիան։ Բայց Կանադայում կարծես թե նման շարժում չկա։ Ավելին, մինչ մեզ մոտ ժամանակ առ ժամանակ վիճաբանում են այն մասին, թե ով է Հայաստանի առաջին տիկինը՝ Նիկոլ Փաշինյանի, թե Արմեն Սարգսյանի կինը, Կանադայում, ըստ որոշ աղբյուրների, առաջին տիկին է համարվում Էլիզաբեթ Երկրորդի նշանակած գլխավոր նահանգապետի կինը։
Նույնիսկ ձախողման դեպքում երբեք չի կարելի հուսահատվել
Իսկ Ավստրալիայում նախկին կառավարություններից մեկն առաջարկել է՝ եկեք այլևս չբարձրացնենք երկիրը հանրապետություն դարձնելու և Էլիզաբեթ Երկրորդին պետության գլուխ չճանաչելու հարցն այնքան ժամանակ, մինչև այդ կինը գահակալում է։ Չնեղացնենք թագուհուն, հետո կտեսնենք։ Ու հանրությունն ընդունեց։
Եվ վերադառնալով Բարբադոսին ասեմ՝ երբ մեր ճանապարհը սև կատու է կտրում, ասում ենք՝ դա շատ վատ նշան է։ Բայց ոչ ոք չգիտի, թե ինչ կենդանի պիտի քո ճանապարհը կտրի համարելու համար, որ դա շատ լավ նշան է։ Բարբադոսում այդպիսի կենդանի կա՝ մանգուստն է։ Հիշո՞ւմ եք Ռեդյարդ Քիփլինգի Ռիկի Տիկի Տավին։ Այ հենց այդ կենդանին է։ Ժամանակին Հնդկաստանից բերել էին որպեսզի պայքարի շաքարեղեգնի պլանտացիաները ոչնչացնող առնետների դեմ։ Բայց մի բան հաշվի չէին առել՝ ախր առնետները գիշերային կենդանիներ են, իսկ մանգուստը որսի է դուրս գալիս ցերեկը։ Միգուցե այս ձախողումը կոծկելու համար հորինեցին, թե մանգուստին հանդիպելը շատ լավ նշան է։ Չգիտեմ։ Իրականությունը պարզելու համար գնացեք Բարբադոս։
«Ստեպանենկոյին կյանքիցս դուրս չեմ նետել»․ Պետրոսյանը խոսել է ամուսնալուծության մասին
(Թարմացված է 19:39 19.09.2020)
Հոգնելով բազմաթիվ մեղադրանքներից` դերասան Եվգենի Պետրոսյանը որոշել է մեկնաբանել իր և Ելենա Ստեպանենկոյի ամուսնալուծությունը։ԵՐԵՎԱՆ, 19 սեպտեմբերի – Sputnik. Հայտնի երգիծաբան Եվգենի Պետրոսյանն առաջին անգամ խոսել է նախկին կնոջ՝ Ելենա Ստեպանենկոյի հետ բաժանման պատճառների մասին։
Արտիստը Instagram սոցիալական ցանցում բանավեճի մեջ է մտել իր հետևորդուհիներից մեկի հետ։ Աղջիկը Պետրոսյանին քննադատել է Ստեպանենկոյից բաժանվելու համար։
«Նորաձև է դարձել «ռեսուրսը սպառած» կանանց տախտակամածից նետելը, որոնք տարիներ շարունակ մարդու կողքին են եղել»,-գրել է նա։
Նա առաջին մարդը չէր, որվ մեղադրել է արտիստին կնոջ հետ վատ վարվելու համար։ Այս անգամ դերասանը չի դիմացել և պատասխանել է քննադատությանը։
Մասնավորապես Պետրոսյանը հայտարարել է, որ Ստեպանենկոյից բաժանվել է ոչ իր կամքով։ Նա խոստովանել է, որ բաժանման նախաձեռնությունը հենց արտիստուհունն է եղել։
«Ես Ելենա Ստեպանենկոյին կյանքիցս դուրս չեմ նետել։ Նա է արել դա, ընդ որում՝ շատ վաղուց»,-բակացած ասել է երգիծաբանը։
Մեկնաբանությունները, ըստ ամենայնի, արդեն հեռացվել են արտիստի էջից։ Սակայն այդ մասին հայտնում է «Комсомольская правда» թերթը։
Եվգենի Պետրոսյանը վաճառում է Սոչիի իր 2 բնակարանները. հարևանները պատմել են, թե ինչու
Պետրոսյանն ու Ստեպանենկոն ամուսնալուծվել են 2018 թվականին` 33 տարվա ամուսնական կյանքից հետո։ 67-ամյա հեռուստահաղորդավարուհին բազմիցս հայտարարել է, որ զայրացած չէ նախկին ամուսնու վրա, նրան միմիայն երջանկություն է մաղթում։ Անցած տարվա դեկտեմբերին Եվգենի Պետրոսյանն ամուսնացել է իր երիտասարդ օգնականի՝ 31-ամյա Տատյանա Բրուխունովայի հետ։ Այս տարվա մարտին զույգը որդի է ունեցել։ Շատերը կարծում էին, որ ամուսիններն օգտվել են փոխնակ մոր ծառայությունից։ Սակայն այդ վարկածը կտրականապես հերքեցին սկզբում Պետրոսյանը, իսկ այնուհետև ինքը՝ Տատյանան։
«Շնորհակալ եմ կարանտինին. ոչ ոք և ոչինչ չէր շեղում ինձ նոր մարդու հետ ծանոթանալու հետաքրքրական գործընթացից։ Գարնանը մեկնեցի շատ սպասված ճանապարհորդության, որտեղ ինձ պատասխանատու դեր էր վստահված․այսուհետ և ընդմիշտ ես մայր եմ...»,-իր անձնական բլոգում գրել է արտիստի ընտրյալը։
View this post on Instagram
Որդին՝ Վահանը, Բրուխունովայի առաջին երեխան է։ Պետրոսյանն առաջին ամուսնությունից դուստր ունի՝ Վիկտորիան։