Նրանք սիրո մասին չէին խոսում, չէին գրկախառնվում հանրության առաջ. մի կյանք ապրեցրած սերը
(Թարմացված է 15:57 11.08.2020)
Մեր բախտը բերել է. սիրո երկու տոն ենք նշում։ Առաջինը մեր ազգային օրն է` Սուրբ Սարգիսը, երկրորդը` կաթոլիկների Սուրբ Վալենտինը։ Մեր ընտանիքում սիրո մասին չեն խոսում. բոլորս զուսպ, բայց ուժեղ սիրո օրինակ ունենք։Երբ ինձ հարցնում են` ինչը դուրս կբերեի հրդեհվող տնից, փոքր տարիքում ասում էի՝ փողը, ավելի ուշ` փաստաթղթերը, իսկ հիմա ասում եմ` տատիս հարսանեկան զգեստն ու լուսանկարներով փոքր սնդուկը։ Այդ սնդուկում մեր ընտանիքի և տատ ու պապիս սիրո հիշատակն է։ Նրանց սերը զուսպ ու գեղեցիկ էր, առանց ավելորդությունների։
Նրանք հարսանիքի օրը չէին նշում, սուրբ Վալենտինի օրը չէին տոնում և Տրնդեզին կրակի վրայով չէին թռչում։ Տատս պապիս սիրած ուտեստներ էր պատրաստում, սեղանին դնում նրա սիրած սպասքը, հետևում էր, որ միշտ կոկիկ հագնված և սափրված լինի, իսկ պապս հոգ էր տանում տատիս մասին և պաշտպանում նրան ուժերի ներածին չափով։ Նրանք երբեք սիրո մասին չէին խոսում, չէին գրկախառնվում հանրության առաջ, երբեմն նույնիսկ «խայթում» էին միմյանց, սակայն բոլորս զգում էինք նրանց սրտի թրթիռը, երբ միասին էին։
Երկրորդ դասարանում մեր հանդեսին ինձ արքայադստեր դերը բաժին ընկավ։ Տատս հանեց 50-ականների ոճի իր արծաթապղնձագույն երանգի զուսպ զգեստը և կարգադրեց հագնել այն։ Ես պտտվում էի զգեստը հագիս, իսկ նրանք պապիս հետ երջանկությունից փայլում էին։ Այդ ժամանակ պապս առաջին անգամ ինձ պարի հրավիրեց։ Տատիս հարսանեկան զգեստն էր, նրան այդ շորը հագած ես չեմ տեսել. սնդուկում հարսանեկան լուսանկարներ չկան։ Հետաքրքրասիրությունն ինձ խեղդում էր։ Որոշ ժամանակ սպասելով` սկսեցի հարցուփորձ անել տատիս, թե ինչպես են ծանոթացել։
Ովքեր և ինչպես ամուսնացան 2019 թվականին. աղմկահարույց հարսանիքների 5–յակ
Գրեթե կինոյի արժանի պատմություն։ Պապս վերանորոգում էր իրենց տունը, որպեսզի ամուսնանա, և ծանոթության օրը կեղտոտ շորերով է եղել։ Տատիկս նրան չի հավանել, բայց խղճացել է և որոշել է ժամադրության գնալ։ Պայմանավորվել են թատրոնի մոտ հանդիպել։ Երբ տատս սպասելիս է եղել ապագա ամուսնուն, քիչ հեռու մի տղամարդ է կանգնած եղել` վանդակավոր տաբատով, մուգ պիջակով և փարիզյան ոճով կապած շարֆով։ Նրա ձեռքում գեղեցիկ ծաղկեփունջ է եղել, տատս նայել է նրան ու մտածել. «Ինչ գեղեցիկ տղամարդ է, իսկ ես այն «փնթիի» հետ եմ հանդիպելու։ Բայց... պարզվել է` այդ գեղեցիկ տղամարդը հենց պապս է։ Կարճ ժամանակ հանդիպելուց հետո ամուսնացել են։
©
Sputnik / Aram Nersesyan
Պատմության մնացած մասը հատված առ հատված պատմել են մայրս ու քեռիս։ Բայց ամենահուզիչն իմ սեփական աչքերով եմ տեսել։ Պապիս ծննդյան օրվա նախօրեին տատս պատրաստել էր նրա սիրած բոլոր ուտեստները, հյուրեր հրավիրել և նրան մեծ անակնկալ մատուցել։ Կեսգիշերն անց հյուրերը նոր ցրվեցին, իսկ առավոտյան տատս մահացավ։ Ես տասը տարեկան էի, բայց լավ եմ հիշում, թե ինչպես պապս միանգամից ծերացավ, թուլացավ ու մեկնեց Ռուսաստան` քեռուս մոտ։ Նա փոխանցեց մեզ ամենաթանկը` սնդուկը։ Երբեմն գալիս էր մեզ մոտ, բարձրանում երկրորդ հարկ, հանում սնդուկն ու դանդաղ ուսումնասիրում այն։ Այնտեղ պահվող յուրաքանչյուր իր զննում էր մի քանի վայրկյան, իսկ տատիս լուսանկարներին երկար էր նայում։ Այդ արարողությունը ժամեր էր տևում։ Երբեմն նա պատմում էր լուսանկարի պատմությունը, իսկ երբեմն կողք կողքի դնում տատիս, մորս ու իմ լուսանկարներն ու պնդում, որ մենք շատ նման ենք։
Տատիս ծննդյան օրը պապս, որն այդքան էլ հավատացյալ չէր, իր սենյակում մոմ էր վառում և ձևացնում, թե չի հիշում` ինչ օր է։ Պապս սիրում էր վալս պարել, և մի օր ինձ հաջողվեց պարզել, որ երիտասարդ տարիքում նրանք տատիս հետ հաճախ են վալս պարել։ Նա ժպտում էր և լռում, իսկ ես նայում էի ու պատկերացնում նրանց այնպիսին, ինչպիսին կային սնդուկի լուսանկարներում։ Նա շատ էր սիրում, երբ տատիս զգեստն էի հագնում, բայց ամենից շատ հիանում էր, երբ ասում էի, որ հենց այս զգեստը կհագնեմ հարսանիքիս։ Պապս տանել չէր կարողանում, երբ ասում էի, որ սիրո գոյությանը չեմ հավատում։
Հարսնացուն Լիբանանից կամ ինչպես Արշալույսը եկավ և մնաց սահմանամերձ Ներքին Կարմիրաղբյուրում
«Կամակոր ես դու, բայց ոչինչ, կմեծանաս, շատ բան կհասկանաս», – ասում էր ինձ, և մենք սկսում էինք բարձրաձայն ծիծաղել։
Երբ պապս մահացավ, մայրիկիս հետ սկսեցինք դասավորել նրա իրերը և զինվորական գրքույկ գտանք։ Մայրս բացեց գրքույկն ու սկսեց հեկեկալ։ Մեջը լուսանկարներ կային, որոնցում տատս շատ երիտասարդ էր։ Այդ լուսանկարներում իսկապես երևում է մեր նմանությունը։ Նայեցինք իրար ու հասկացանք, որ ավելի քան կես դար հետո էլ պապս հիշում էր տատիս այնպիսին, ինչպիսին եղել էր ծանոթանալիս և միշտ նրան էր փնտրել մեր մեջ։
Նա ճիշտ էր, մենք շատ բան հասկացանք, իսկ ամենակարևորը` իրական սիրուն դժվար են գտնում, բայց այն լուսավորում է ողջ կյանքը։
Կկանխի՞ արդյոք Հայաստանը Ադրբեջանի մուտքը ԵԱՏՄ
(Թարմացված է 23:22 20.04.2021)
Մինչ վերջերս Ադրբեջանն ակնհայտ հետաքրքրություն չէր դրսևորում Եվրասիական տնտեսական միության անդամ դառնալու նկատմամբ. պարզ էր, որ նման հարցերի լուծման ժամանակ վետոյի իրավունք ունեցող Հայաստանը դեմ կլինի դրան։Այժմ, երբ նոյեմբերի եռակողմ հայտարարության համաձայն կողմերը որոշակի պարտավորություններ են ստանձնել լարվածությունը նվազեցնելու համար, ԵԱՏՄ–ին Ադրբեջանի անդամակցության թեման կրկին արդիական է դառնում։ Sputnik Արմենիայի մեկնաբանը վերլուծում է իրավիճակի հնարավոր զարգացման հեռանկարները։
Ապրիլի 29–ին Կազանում իր աշխատանքն է սկսում Եվրասիական տնտեսական միության միջկառավարական խորհրդի նիստը։ Մի շարք վստահելի աղբյուրներ վկայում են այն մասին, որ այդ նիստին մասնակցելու է Ադրբեջանի կառավարական պատվիրակությունը։ Դատելով ամեն ինչից` դա կնշանավորի աշխատանքների մեկնարկը` ուղղված եթե ոչ Ադրբեջանի անդամակցութանը կազմակերպությանը, ապա գոնե լայն տնտեսական ինտեգրմանը։ Սկզբի համար դա կարող է լինել Ադրբեջանին դիտորդի կարգավիճակ տրամադրելը, որը ներկայում ունեն Մոլդովան, Տաջիկստանը և Կուբան։
Հաջորդ քայլը կարող է դառնալ ազատ առևտրի գոտում ներգրավվելը, ինչպես դա եղել է Սերբիայի, Վիետնամի, Իրանի և Սինգապուրի դեպքում։ Բայց բանն այն է, որ բոլոր դեպքերում պարտադիր պետք է լինի կազմակերպության բոլոր անդամների համաձայնությունը։ Նշանակում է` Ադրբեջանի ինտեգրման հեռանկարը կախված է նրանից` կօգտվի՞ արդյոք Հայաստանը վետոյի իրավունքից, թե՞ կնախընտրի չանել դա։
Առայժմ դժվար է հասկանալ, թե որ փուլում է հարցի լուծումը։ Բավական հակասական տեղեկություններ են ստացվում։ Ռուսաստանի ԱԳՆ–ն ռուսական մեդիային պատասխանել է, որ Ադրբեջանի մասնակցության հարցը ԵԱՏՄ գալիք միջկառավարական խորհրդի նիստին իսկապես քննարկվում է, բայց ոչ մի որոշում դեռ չկա։ Միաժամանակ Եվրասիական տնտեսական հանձնաժողովի կոլեգիայի նախագահի օգնական Իյա Մալկինան Sputnik գործակալությանը հայտնել է, որ Ադրբեջանին նիստի մասնակցության հրավեր է ուղարկվել։
Քաղաքականացված էներգետիկան, կամ ՀՀ-ում նոր ԱԷԿ-ի կառուցմանը Բաքուն ամեն կերպ խանգարելու է
Դժվար է հասկանալ` կարելի՞ է հրավեր ուղարկել, եթե այդ հարցի շուրջ դեռ չեն հանգել համաձայնության։ Ամեն դեպքում երևում է, որ կազմակերպության մնացած անդամները, Հայաստանից բացի, ողջունում են Ադրբեջանին ներգրավելու գաղափարը և տրամադրված են համոզել Հայաստանին չխոչընդոտել դրան։
Միամտություն կլիներ հուսալը, որ Հայաստանն այդքան հեշտ հավանություն կտա երկրի ինտեգրմանը ԵԱՏՄ–ին, որի հետ դեռ կես տարի առաջ պատերազմում էր, և որը մինչ օրս հրաժարվում է վերադարձնել ռազմագերիներին։ Նույնքան միամիտ կլիներ այն համոզմունքը, որ Հայաստանը մինչև վերջ վճռական կլինի։ Դատելով ամեն ինչից` վաղ թե ուշ կգտնվի փոխզիջում, որը թույլ կտա Ադրբեջանին ինտեգրվել ԵԱՏՄ կառույցներին։
Երևանում չեն հերքում, որ ԵԱՏՄ միջկառավարական խորհրդի նիստում իսկապես քննարկվում է Ադրբեջանի պատվիրակության մասնակցության հարցը, և որ Հայաստանը կոնկրետ դիրքորոշում ունի այդ հարցում։
Փոխվարչապետ Մհեր Գրիգորյանն ապրիլի 16–ին հասկացրել է, որ Երևանը կարող է արգելափակել նիստին Բաքվի ներկայացուցիչների մասնակցությունը, եթե չտրվեն որոշ հարցերի պատասխաններ։
«Կա ֆորմալ գործընթաց, որն առաջիկա օրերին կավարտվի։ Այդ գործընթացը ենթադրում է համաձայնեցում։ Օրը կգա և մենք կասենք այո կամ ոչ»,–հայտարարել է Գրիգորյանը։
Նա չի բացառել, որ այդ հարցի քննարկման համատեքստում դիտարկվելու են հայկական կողմի պահանջները, որոնք վերաբերում են Ադրբեջանի կողմից եռակողմ հայտարարության իրագործմանը, որը նախատեսում է ռազմագերիների վերադարձ։
Ըստ երևույթին, այդ հարցի շուրջ ոչ անմիջական երկխոսություն կընթանա։ Փոխվարչապետի խոսքերից պարզ է դառնում, որ խնդիրը պետք է քննարկել ռուսական կողմի հետ, որն ավելի շատ է շահագրգռված ԵԱՏՄ–ին Ադրբեջանի ինտեգրմամբ, քան Ադրբեջանն ինքը։ Մոսկվան իր հերթին որոնելու է մեխանիզմներ, որոնք կառուցողականության կմղեն Բաքվին։ Ադրբեջանի ինտեգրմամբ բավական հետաքրքրված են նաև Բելառուսը և Ղազախստանը։
©
Sputnik / Алексей Витвицкий
Եվրասիական տնտեսական հանձնաժողովի կոլեգիայի նախագահի օգնական Իյա Մալկինայի խոսքով` Ադրբեջանին միջկառավարական խորհրդի նիստին հրավիրելու նախաձեռնությունը բխել է Ղազախստանի ղեկավարությունից։ Հիշեցնեմ, որ ժամանակին Նուրսուլթան Նազարբաևն առաջարկել է քննարկել է ՀԱՊԿ–ում Ադրբեջանին դիտորդի կարգավիճակ տրամադրելու հարցը։ Հայաստանն այդ ժամանակ կտրուկ դեմ է եղել, և թեման նույնիսկ չի մտել օրակարգ։
Պաշտոնական Մինսկը նույնպես բավական ակտիվ է Եվրասիական գործընկերության կառույցներում Բաքվի շահերն առաջ մղելու հարցում։ Անցած շաբաթ ռուսական ԶԼՄ–ներում հիմնավորված առաջարկություն է հայտնվել այն մասին, որ Ադրբեջանի` ԵԱՏՄ–ի անդամ դառնալու հարցում Բելառուսը խաղում է հիմնական միջնորդի դերը։
Դատելով ամեն ինչից` Ալեքսանդր Լուկաշենկոն Բաքվում քննարկել է այդ թեման Իլհամ Ալիևի հետ։ Ադրբեջանի նախագահը հեռուստախցիկների առաջ իր հյուրին ասել է. «Բելառուսը` որպես Հայաստանի գործընկեր, որպես ԵԱՏՄ և ՀԱՊԿ անդամ, միևնույն ժամանակ որպես Ադրբեջանի մտերիմ ընկեր, կարող է կարևոր դեր խաղալ կապեր հաստատելու մեջ»։
Կկարգավորվե՞ն արդյոք հայ-իսրայելական հարաբերությունները Նեթանյահուի հեռանալուց հետո
Հյուրը համաձայնել է աջակցել։ Դա կարող է նշանակել Ալեքսանդր Լուկաշենկոյի պատրաստակամությունը` օգտագործելու իր ազդեցությունը, որ համոզի Հայաստանի վարչապետին` չխոչընդոտել Ադրբեջանի ներգրավումը եվրասիական ինտեգրացիոն կառույցներ։ Դրանից հետո Բելառուսի Ներկայացուցիչների պալատի միջազգային հարցերի հանձնաժողովի նախագահ Անդրեյ Սավինիխը հայտարարել է, որ «Բելառուսը ջանքեր կգործադրի Ադրբեջանի և ԵԱՏՄ–ի միջև ավելի սերտ համագործակցություն հաստատելու համար»։
«Անկասկած, առաջիկա ամիսներին մենք կտեսնենք ԵԱՏՄ և Մաքսային միության հարթակներում Ադրբեջանի ակտիվ աշխատանքը», – ասել է պատգամավորը։
Որտեղի՞ց այդ վստահությունը, եթե կազմակերպության անդամներից առնվազն մեկը չի տվել իր համաձայնությունը։
Դրա հետ կապված` տեղին է այն հարցը, թե կարելի՞ է ապահովել Ադրբեջանի անդամակցությունը ԵԱՏՄ–ին առանց Հայաստանի համաձայնության։ Կազմակերպության գործող կանոնադրությունը չի բացառում, քանի որ նոր անդամներ ընդունելը պահանջում է բոլոր լիիրավ գործընկերների համաձայնությունը։ Բայց պետք է նշել, որ Եվրասիական տնտեսական միության որոշ անդամներ փորձեր են ձեռնարկել վերանայելու ընդունված որոշումները։
Դրա մասին շատ չի բարձրաձայնվել, բայց փորձերի մասին տեղեկություններ տարածվել են։ Այսպես, 2019թ–ի մայիսին Բելառուսի էկոնոմիկայի նախարար Դմիտրի Կրուտոյը հայտարարել է, որ իր երկիրն առաջարկում է չեղարկել անդամ երկրների վետոյի իրավունքը կարևոր որոշումներ կայացնելիս։
Խոսքն այն մասին է, որ կազմակերպությունում որոշումներն ընդունվեն ոչ թե ընդհանուր համաձայնությամբ, ինչպես հիմա, այլ ձայների մեծամասնությամբ։ Մինսկի առաջարկին գործընկերների արձագանքը հայտնի չէ։ Բայց համարձակվում եմ ենթադրել, որ Հայաստանը հաստատ հավանություն չէր տա այդ գաղափարին։
Նախաձեռնությունը շարունակություն չի ունեցել, քանի որ առաջարկված շտկումներն ընդունելու համար անհրաժեշտ է փոփոխություններ կատարել ոչ միայն կազմակերպության կանոնադրությունում, այլ նաև Եվրասիական տնտեսական միության մասին պայմանագրում։ Իսկ դրա համար նույնպես պետք է հանգել կոնսենսուսի։ Ավելին, միջազգային պայմանագրում փոփոխություններին հավանություն տալու համար անհրաժեշտ է այդ անդամ երկրների խորհրդարանների վավերացումը։ Այնպես որ, կոնսենսուսի սկզբունքից հրաժարվելու գաղափարը մեծ հեռանկարներ չունի։
Ադրբեջանը հետապնդում է Արցախում կռված սփյուռքահայերին՝ «մոռանալով» իր վարձկաններին
Քանի դեռ ԵԱՏՄ–ում գործում է որոշումներ կայացնելու ներկա կարգը, անհնար է անտեսել Երևանի կարծիքը։ Այլ բան է, թե կկարողանա՞ արդյոք Երևանը երկար և հաջողությամբ դիմանալ այն անխուսափելի ճնշմանը, որը կգործադրվի նրա վրա այն գործընկերների կողմից, որոնք շահագրգռված են ԵԱՏՄ–ում Ադրբեջանի ներգրավմամբ։ Ամեն դեպքում, Հայաստանի համար արդեն դրական է այն փաստը, որ ևս մի հարթակ է հայտնվել` քննարկելու Ադրբեջանին ներկայացվող պահանջները։
Բաքուն չի կարող հաշվի չնստել այն բանի հետ, որ Երևանն ամեն դեպքում ունի ազդեցության մեխանիզմներ։ Դրա հետ կապված` տեղին է հիշել Մոսկվայի և Թբիլիսիի միջև երկարատև ու ծանր բանակցությունները, որոնք նախորդել են Ռուսաստանի անդամակցությանն Առևտրի համաշխարհային կազմակերպությանը։ Վրաստանը, որն այդ ժամանակ ԱՀԿ լիիրավ անդամ էր, մի շարք նախապայմաններ էր առաջադրել Ռուսաստանին։
Միայն կարևոր քաղաքական պայմանավորվածությունների հանգելուց հետո Թբիլիսին պաշտոնապես հայտարարեց, որ վետո չի դնի Ռուսաստանին կազմակերպություն ընդունելու վրա։ Ենթադրում եմ, որ նմանատիպ ինչ–որ բան էլ կլինի Ադրբեջանի հայտը քննարկելու դեպքում։ Ուղիղ կամ միջնորդավորված խորհրդակցություններն անխուսափելի են։ Որքան շուտ սկսվեն դրանք, այնքան լավ։
Ստեփանակերտի օդանավակայանն ու Ալիևի ավիացիոն պլանները. իրավիճա՞կ է փոխվել
թեգերը:
Ընդդիմության նվերը, կամ ինչպե՞ս կընթանա Փաշինյան-Քոչարյան «շախմատային պարտիան»
Ընդդիմությունը տանուլ տվեց պայքարի հերթական փուլը, երբ Հայաստանի վարչապետը հայտարարեց արտահերթ ընտրությունների անցկացման մասին ու ընդդիմադիր խորհրդարանական խմբակցությունների առաջնորդները համաձայնեցին նրա հետ:
Դրանից հետո բողոքի ալիքը, որն առանց այդ էլ առանձնապես հզոր չէր, վերջնականապես խեղդվեց։ Երևանում բոլոր հանրահավաքներն ու երթերը գրեթե դադարեցին (բացառություն էր ապրիլի 7-ին կանանց բողոքի փոքր ակցիան), Բաղրամյան պողոտան բացեցին, վրանները հանեցին, ընդդիմադիր շարժումը, որն ի սկզբանե համախմբվածությամբ աչքի չէր ընկնում, սկսեց աչքի առաջ քայքայվել։
«Այսօրվաններին» կարող են հաղթել միայն «վաղվաննե՞րը»
Արտահերթ ընտրությունների հետ կապված մարտահրավերն առաջիններից ընդունեց ՀՀ նախկին նախագահ Ռոբերտ Քոչարյանը։ Նախկին նախագահը դեռ հունվարին հայտարարել էր ընտրություններին մասնակցելու մտադրության մասին, եթե դրանք, իհարկե, կազմակերպվեն։
Անշուշտ, Քոչարյանը գործող վարչապետի գլխավոր ընդդիմախոսներից է։ Նախկին նախագահն արդեն հայտնել է, որ ընտրությունների կգնա՝ գլխավորելով դաշինքը։ Հայկական մամուլում տեղեկություններ են հրապարակվում, որ Քոչարյանը նախընտրական ցուցակ է կազմում, ներառելով այնտեղ «հեղինակավոր բարձր կարգավիճակ ունեցող մարդկանց»։ Նշվում են ինչպես նախկին բարձրաստիճան զինվորականների (ԶՈւ գլխավոր շտաբի նախկին պետ Յուրի Խաչատուրով, պաշտպանության նախկին նախարար Սեյրան Օհանյան), այնպես էլ նախկին նախագահ Սերժ Սարգսյանի գլխավորած Հանրապետական կուսակցության անդամ հանդիսացող քաղաքական գործիչների անունները: Մասնավորապես, որպես առաջին կին թեկնածու, ցուցակում հիշատակվում է արդարադատության նախկին նախարար Արփինե Հովհաննիսյանի անունը։
Ինչպես ասում են՝ «հին ձին ակոսները չի փչացնի». հասկանալի է, որ իրական կառավարման փորձ ունեցող քաղաքական գործիչները կարող են օգնել երկրի վերականգնմանը։ Եվ հենց Քոչարյանի անձը, որն արտաքին ճակատում աչքի է ընկել որպես կամային քաղաքական գործիչ, շատերի համար է հիմա համակրելի։
Սակայն բացի փորձառու մարդկանցից, երկրին պետք են նոր դեմքեր, որոնք չեն ասոցացվում նախկին իշխանության հետ (պայմանականորեն անվանենք նրանց ոչ թե «նախկին», այլ «երեկվա»)։ Իհարկե, մենք չենք սովորեցնում փորձառու քաղաքական գործիչներին, թե ինչպես է պետք թիմ ձևավորել, այնուամենայնիվ, թույլ կտանք մեզ մեկ դիտարկում. մեր կարծիքով՝ «այսօրվաններին» կարելի է հաղթել ոչ թե «երեկվանների», այլ «վաղվանների» միջոցով։ Այո, պատրաստվելու ժամանակ գրեթե չկա, սակայն հեռատես ընդդիմադիր առաջնորդի գլխավոր խնդիրը պետք է լինի ոչ այնքան «կարգավիճակի», որքան որակապես նոր թիմի ստեղծումը, որտեղ կընդգրկվեն մասնագետներ, որոնք մինչ օրս, հնարավոր է, ստվերում են մնացել։ Ժամանակն է նրանց առաջ քաշելու և առաջ տանելու։
Ընդդիմության տեղապտույտը, կամ ինչ է թաքնված Շուշիի մասին Փաշինյանի խոսքերի տակ
Իր հարցազրույցներից մեկում Քոչարյանն ասել է, որ «պետք է փորձել միավորել փորձն ու երիտասարդների էներգիան»: Նրա կարծիքով՝ այդ կապը կարող է արդյունավետ լինել երկրի ապագայի համար, քանի որ «փորձը էներգիայից կտրելով՝ ստանում ենք այն, ինչ ունենք»։ Քոչարյանն իհարկե շատ փորձ ունի, մնացել է նոր էներգիա ներգրավել։
Հենց այդ թարմ ուժերն էլ պետք կգան Փաշինյանի հակառակորդների ձայների համար պայքարում։ Խոսքն այն մարդկանց մասին է, որոնք պարզապես չգիտեն՝ ում սատարել, քանի որ «այլընտրանքն», ի դեմս նախկին իշխանության ներկայացուցիչների, որոնք արդեն հոգնեցրել են, նրանց չի բավարարում։ Նման քաղաքացիները քիչ չեն, և ընտրություններում նրանց ձայները կարող են որոշիչ լինել։
Ընդդիմության սխալ մարտավարությունը
Ընդդիմությունը հրաշալի նվեր մատուցեց Փաշինյանի թիմին՝ այդպես էլ չկարողանալով միավորվել։ Նախընտրական իրարանցման մեջ սկսեցին կուսակցություններ հայտնվել այնպես, ինչպես սնկերն անձրևից հետո։ Բոլորի համար էլ ակնհայտ է, որ նրանք բավարար ձայներ չեն հավաքի, հետևաբար, կսկսեն միավորվել ու դաշինքներ ստեղծել։ Միայն թե իսկական «հակափաշինյանական» ճակատի ստեղծման հույս չկա. գաճաճ կուսակցությունները, թեկուզ ընդդիմադիր, փոշիացնում են ձայները՝ բարձրացնելով վարչապետի շանսերը։
Բացի իշխանությունը վերացնելու համար գոնե ժամանակավոր կոնսոլիդացիայի անկարողությունից, ընդդիմությունը երկրորդ կարևոր սխալն է թույլ տալիս՝ նախկինի պես անտեսելով մարզերը (բացառությամբ Սյունիքի), որտեղ շատերը դեռ գործող վարչապետին որպես «մերոնքական» են ընկալում։ Փաշինյանի ընդդիմախոսները եթե նույնիսկ այնտեղ ինչ-որ աշխատանք են տանում, ապա այն այնքան աննշան է, որ անզեն աչքով դժվար է նկատել։
Փաշինյանի հույսը «տնտեսական հրաշքի» խոստու՞մն է
Մինչդեռ վարչապետ Նիկոլ Փաշինյանը, որի ոգևորությունը չի թուլանում նույնիսկ երկրի խորը ճգնաժամի ֆոնին, ընդդիմության ձեռքից վերցրեց նախաձեռնությունն ու սկսեց ակտիվ հանդիպումներ անցկացնել մարզերի բնակիչների հետ: Փաշինյանն այնտեղ իրեն բավականին ազատ է զգում. չէ՞ որ մարզերում գրեթե մրցակիցներ չունի։ Վարչապետն առանց հոգնելու տեղի բնակչությանը բացատրում է իշխանության դիրքորոշումը՝ մարդկանց համոզելով, որ իրենց ընտրած ուղղությունն այլընտրանք չունի։
©
Sputnik / Asatur Yesayants
Ու թեև ոչ բոլոր ուղևորություններն են առանց միջադեպերի անցնում, դրա թարմ օրինակը այցելությունն է Վայոց Ձոր, որտեղ տեղի բնակիչը թույլ չտվեց վարչապետին ծաղիկներ դնել Արցախում զոհված ազգականի շիրիմին, այնուամենայնիվ, Փաշինյանին դա առանձնապես չի հուզում և, առավել ևս, չի կանգնեցնում։
Կառավարության ղեկավարը կրկին առատորեն խոստումներ է բաժանում՝ շեշտը դնելով երկրի տնտեսական վերականգնման վրա։ Ինչի՞ մասին է խոսում վարչապետը։ Իհարկե հաղորդակցության ապաշրջափակման հեռանկարների մասին, ինչի շնորհիվ Հայաստանի քաղաքացիները, թեկուզ և «հպարտությունը» կորցրած, վերջապես մարդավարի կապրեն։ Բայց այդ հեռանկարները դեռ մշուշոտ են, և Փաշինյանը չի կարող կոնկրետ ինչ-որ բան երաշխավորել այն պարզ պատճառով, որ նրանից քիչ բան է կախված։
Այն մասին, թե որքանով են «իրական» Փաշինյանի խոստումները, կարելի է դատել միայն նրա նոր՝ բարձր տեխնոլոգիական արդյունաբերության նախարար Հայկ Չոբանյանի հայտարարությունից։ Նախօրեին նախարարը հայտարարեց, որ կանի հնարավոր ամեն ինչ, որ առաջիկա 10 տարիներին Հայաստանի համար «վերականգնի» արդյունաբերական երկիր համարվելու հեռանկարը: Նկատի ունեցեք, որ խոսքը ոչ թե բուն արդյունաբերության վերականգնման մասին է, այլ միայն ոլորտի հեռանկարների։ Վախենամ, որ այսպիսի տեմպերով իմ սերունդը չտեսնի ինդուստրիալ Հայաստանի կայացումը։
Նահանջ առանց երգի, կամ արժե՞ այսքանից հետո ընտրել փակուղուց դուրս գալու ռուսական տարբերակը
Բայց այս ամենը «հրաշալի հեռավորի» մասին է, իսկ ի՞նչ կարող է իշխանությունն անել առաջիկայում։ Աչքի անցկացնենք փետրվարին կառավարության կողմից ընդունված տնտեսության վերականգնման ծրագիրը։ Ոչ մի գործարանի մասին (բացառությամբ «Նաիրիտի») խոսք չկա, բայց աչքի են զարնում երկու պահ։ Առաջինը՝ կառավարությունը որոշել է աջակցել Երևանի Կոնդ թաղամասում էլիտար տների կառուցման ներդրումային ծրագրին․ այնտեղ, բնականաբար, հարուստ քաղաքացիներ են բնակվելու։ Հարց է առաջանում՝ երբ են սկսելու սոցիալական կացարաններ կառուցել՝ հաշվի առնելով Արցախից փախստականների հոսքը։ Ինչով են «ներկաները» տարբերվում «նախկիններից», եթե շարունակում են իրենց տնտեսական քաղաքականությունը և գնում են այն ճանապարհով, որն անխուսափելիորեն փակուղի է տանում։
Երկրորդը՝ կառավարությունը որոշել է զբաղվել գյուղատնտեսության զարգացմամբ՝ մասնավորապես առաջարկելով ավելացնել բարձրարժեք մշակաբույսերի ցանքատարածությունները՝ ներառյալ կանեփը։ «Երկաթե» փաստարկը հօգուտ կանեփի. դրանից կարելի է ստանալ արժեքավոր յուղ, ինչպես նաև կանեփ, որն անհրաժեշտ է տեքստիլում, բիոպլաստիկի արտադրությունում և այլն: Կարդալով Փաշինյանի թիմի այս «նոու-հաուի» մասին, այդպես էլ ուզում եմ կատակով հարցնել՝ իսկ ինչո՞ւ ընտրեցիք կանեփը, այլ ոչ թե կակաչը (ափիոնն ավելի թանկ է): Եվ պետք չէ համոզել, որ խոսքը բացառապես հոգեմետ նյութերի ցածր պարունակությամբ տեխնիկական տեսսակների մասին է։ Մի՞թե սթափ մտածող որևէ մեկը կասկածում է, որ Հայաստանի կանեփի դաշտերում կհայտնվեն այդ «հրաշագործ» խոտի ավանդական տեսակներով ցանված շարքեր։ Կոռուպցիան, անփութությունն ու շահամոլությունը երկրում դեռ ոչ ոք չի չեղարկել՝ չնայած ղեկավարության կարգախոսներին։ Ինչ-որ մեկը կասկածու՞մ է, որ արդյունքում այդ մտահղացումը կհանգեցնի երկրում թմրամոլների թվի աճին․..
Պարտության հիմքը, կամ ինչ է լինում, երբ «դուխով» հրամանատարը քար է գցում եկեղեցու բոստանը
Յուրաքանչյուր ողջախոհ մարդու համար հասկանալի է՝ էլիտար բնակարանների հաշվին ու առավել ևս կանեփեի հաշվին երկիրը փոսից դուրս չի գա: Եվ «տնտեսական հրաշքը», որը խոստանում է վարչապետը, ոչ այլ ինչ է, քան «փուչիկ», որն այդքան անհրաժեշտ է իշխանությանը, հատկապես նախընտրական շրջանում։
Արդյո՞ք հունիսի 20-ին ընտրություններ կլինեն
Քանի դեռ շատերը պատրաստվում են քվեարկությանը, Հայաստանի նախագահ Արմեն Սարգսյանը հայտարարեց, որ արտահերթ ընտրություններում երկիրը ճգնաժամից դուրս բերելու գործիքակազմ չի տեսնում։ Ավելին, կասկածի տակ դրեց հունիսի 20-ին դրանց անցկացման փաստը։ ՌԲԿ-ին տված հարցազրույցում Սարգսյանն ընդգծել է, որ ընտրությունների օրը նշանակելու որոշման հետ կապված փաստաթուղթը պետք է նախ իր սեղանին դրվեն, ու այդ ժամանակ ինքը որոշում կկայացնի։ Իսկ առայժմ ոչինչ պարզ չէ:
©
AP Photo / Darko Vojinovic
Նա հավանություն չտվեց նաև Ընտրական օրենսգրքի փոփոխություններին, որոնք մշակվել ու ընդունվել են իշխող ուժի կողմից՝ հրաժարվելով ստորագրել դրանք ու միևնույն ժամանակ, փաստաթուղթը չուղարկեց ՍԴ։ Նախագահն իր բոլոր գործողություններով ցույց է տալիս իր անկախությունը և ընդգծում իր դերը որպես ևս մեկ ծանրակշիռ անձ քաղաքական գործընթացներում (չնայած լիազորությունների սահմանափակ լինելուն)։
Այսպիսով, Հայաստանի այսօրվա քաղաքական դաշտում գործում են երեք առանցքային ֆիգուրներ՝ Փաշինյան, Քոչարյան և Սարգսյան։ Չնայած ընտրությունների վերաբերյալ վերջնական որոշում դեռ չկա, հիմնական մրցակիցները՝ գործող վարչապետն ու նախկին նախագահը, բացահայտ հայտարարել են ընտրություննեևին նախապատրաստվելու մասին՝ չթաքցնելով հաղթելու իրենց ձգտումը: Բայց եթե Փաշինյանը, հենվելով միայն «ժողովրդի» (տվյալ դեպքում՝ իր ընտրազանգվածի) վրա, չի ցանկանում ոչ մի լուրջ քաղաքական ուժի հետ պայմանավորվել ու կիսել հաղթանակը, ապա Քոչարյանը, լինելով պրագմատիկ քաղաքական գործիչ, միանգամայն կարող է համաձայնության գալ խոշոր խաղացողների հետ։ Թե ինչ դիրքորոշում կորդեգրի Սերժ Սարգսյանը, դեռ հայտնի չէ։
«Տեղացու» համախտանիշ, կամ պառակտումը մեզ կհասցնի ինքնաոչնչացման
Comedy Woman-ի աստղերը եգիպտացորեն են վայելում Դիլիջանում
(Թարմացված է 00:00 21.04.2021)
Դիլիջանում են Comedy Woman-ի հեղինակ Նատալյա Եփրիկյանը, ռեզիդենտ Ալեքսանդր Գուդկովը և «Պուտինի նմանակ» Դմիտրի Գրաչովը:
ԵՐԵՎԱՆ, 21 ապրիլի - Sputnik․ Comedy Woman հանրահայտ ռուսական նախագծի աստղերը այժմ Դիլիջանում են։ Նախագծի հեղինակ Նատալյա Եփրիկյանը լուսանկար է հրապարակել Դիլիջանի «պավառոտներից»։
Նկարում իր գործընկերները, այդ թվում՝ հայտնի հումորիստ Ալեքսանդր Գուդկովը եւ «Պուտինի նմանակ» Դմիտրի Գրաչովը, վայելում են եփած եգիպտացորեն։ Եփրիկյանի գրառումից պարզ է դառնում, որ նա այդ օրը նշել է իր ծննդյան օրը։
View this post on Instagram
«Ամեն անգամ ասում եմ ինքս ինձ, որ սա իմ լավագույն ծննդյան օրն էր։ Բոլորին շնորհակալություն շնորհավորանքների համար», - գրել է նա։
Եփրիկյանը նաև Story է տեղադրել Գուդկովի հետ։ Նրանք երկուսով հայկական գորգի ֆոնին են, իսկ նկարը մակագրված է. «Իսկական տժվժիկ»։
«Ես Հայաստանում եմ, «ձետկա»»․ Նատալյա Եփրիկյանը կարանտինն անցկացնում է Ջերմուկում
Comedy Woman հաղորդավարուհի Նատալյա Եփրիկյանը վերջին անգամ հայրենիքում եղել էր անցած տարվա օգոստոսին։ Այն ժամանակ էլ նա ակտիվ հանգիստ էր անցկացնում Հայաստանում և տարբեր տեղերից լուսանկարներ հրապարակում։
