Որ նայում ես, մենք լավն ենք: Գուցե նաև՝ անկրկնելի: Մենք 2:1 ենք գուշակում՝ հօգուտ մեզ, հավաքականը 1:2 է խաղում՝ հօգուտ մրցակցի, որովհետև... մեր դրոշը թարս էին կախել «Գրբավիցա» ստադիոնում:
Ու որովհետև... մեր հարվածողները, մի քանի հնարավորություն ունենալով, թարսլիկ հարվածեցին, ոչ թե աջլիկ:
Որ նայում ես, մենք կազմակերպված աղտոտում ենք ամեն օր: Հետո մեկ օր առանձնացնում ենք ու անկազմակերպ հավաքում: Հավաքում ու հավաքում ենք, բայց չի հավաքվում: Երևի ձեռնոցը թարս ենք դնում, դրանից է:
Մենք, նույնիսկ աջ գործ բռնելիս, մի բան պիտի թարս անենք: Բնավորությո՞ւն է, ի՞նչ է:
Թափելու ժամանակ մարտիկներ ենք, հավաքելիս՝ գեներալներ:
Որ հարցնես, բոլորը գիտեն, թե ինչ է պետք անել ու՝ ո՛նց: Հենց անելու պահը գալիս է, պարզվում է, որ 80 տոկոսը «պռառաբ» է, 10 տոկոսը՝ դիտորդ, 7 տոկոսը՝ պետ, 3 տոկոսն էլ...
Հա, ու հավաքարարների վրա խնայում ենք, պատգամավորների վրա անխնա ծախսում: Հավաքարարները որ քիչ լինեն, կլինի: Իսկ որ պատգամավորները մի 20-30-ով շատ չլինեն, չի լինի:
Երբ ինքներս ենք երթևեկության կանոնները խախտում, արդարացումը պատրաստի կա՝ «էս քաղաքում առանց դրա անհնար ա քշել»: Երբ դիմացի կամ կողքի մեքենայի վարորդն է կանոնները խախտում՝ «պռավան առած ա», չհաշված անմեջբերելի արտահայտությունները:
Երբ ուրիշի ոտքն ենք տրորում, ասում ենք՝ լավ, այ մարդ, մեծ բան չի:
Երբ մեր ոտքն են տրորում, ամեն ինչ կանենք, որ դա «մեծ բան» դառնա: Սա, ըստ որում, համամարդկային է:
Անհամբեր պահանջում ենք՝ «հի-մա՛, հի-մա՛», որ բան փոխվի: Բանը փոխվում է, բայց բան չի փոխվում, պլակատը շրջում ենք ու ասում՝ «հետո, հետո..., ի՜նչ անհամբեր եք, տո՛»:
Բայց որ նայում ես՝ լավն ենք: Հատկապես՝ սելֆի անելիս:
Առանձին-առանձին ամեն մեկս լավն ենք: Բայց հավաքականը 1-2 է անում, չնայած հակառակը պիտի լիներ:
Մեր աչքի գերանով պատրաստ ենք դիմացինի աչքի շյուղը հանել, ըստ որում՝ աչքն էլ հետը, մանավանդ, եթե հանկարծ ասած լինի, որ մեր աչքի վերևը ունք էլ կա:
Տալիս՝ աչքը հանում ենք, անունը դնում, թե հոնքն էինք ուզում շտկել:
Ու արդեն էնքան «հոնք ենք շտկել», որ տեսողություններս մի տեսակ էն չի:
Մեկի սիրտն էլ, ապրիլի վերջին շաբաթ օրով կառնավալ է ուզում: Էնպես է ասում՝ կառնավալ, որ մի 40 հազար հեկտարի վրա կորվալոլով կաթիլային ոռոգում անելդ գալիս է:
Ու էդպես, էլի. տեղներս հանգիստ նստած, անհանգիստ շարժումներ ենք անում:
Բայց որ նայես, վատը չենք: Շինհրապարակում մաքրություն ենք անում, հրապարակը «ավտոստայանկա» սարքում: Կարևորը, որ ուղղաթիռներն ուղղաթռչեն...
Աջակողմյա երթևեկության փողոցաճանապարհային համակարգ ունենալով՝ «ձախակողմյայի» մեքենաներ ենք բերում, ու բողոքում անարդարությունից, հարևաններից, չուզողությունից, աշխարհքից, կյանքից:
Լավն ենք, էլի, հոմ զոռո՞վ չի:
