Շաբաթվա մարդիկ. արձակագրից մինչև «բարդ» երգիչ

Արևիկ Ճշմարիտյան

2014 թ-ին ավարտել է Մանկավարժական համալսարանի նկարչական բաժինը, մասնագիտությամբ նկարիչ է: Շուրջ 12 տարի զբաղվում է բասկետբոլով ու հիմա նաև մարզիչ է աշխատում «Թումո» ստեղծարար տեխնոլոգիաների կենտրոնում:

-Երբ փոքր էի, ցանկանում էի անասնաբույժ դառնալ ու օգնել կենդանիներին:

Ապագայում ցանկանում է իր սեփական արվեստանոցն ունենալ, զարգացնել բասկետբոլը Հայաստանում և իր անունով պարի դպրոց ստեղծել:

Արմեն Հայաստանցի

Ավարտել է ԵՊՀ փիլիսոփայության ֆակուլտետը: Արձակագիր է: Ու քանի որ 7 տարի առաջ է լույս տեսել առաջին պատմվածքը, համարում է, որ այդ ժամանակից է սկսել իր՝ որպես արձակագրի կյանքը: Մինչ այդ դասավանդել է գյուղի դպրոցւոմ:

-Փոքրուց երազում էի ճանապարհորդ դառնալ, եթե նույնիսկ կոնկրետ մասնագիտություն էի պատկերացնում, ապա՝ շարժ ու տեղաշարժով: Ուզում էի լինել բժիշկ, բայց Այբոլիտի պես՝ Աֆրիկայում։ Հավես էր, որ գտա ինքս ինձ գրական ճամփեքի վրա, որովեհտև էստեղ կարող ես անընդհատ մասնագիտությունդ փոխել ու հերոսներիդ միջոցով լինել էն բոլոր-բոլորը, որ երազել ես, բայց չես հաջողացրել։ Հետագայում էլ նույն եմ անելու՝ գրելու եմ ու անընդհատ փոխեմ գործս։

Քրիստ Մանարյան
Ծնվել է 1961 թվականին Երևանում: Մանարյանը երգահան է, դրամատուրգ, սցենարիստ, ՀՀ արվեստի վաստակավոր գործիչ Երվանդ Մանարյանի որդին է:

Նազիկ Բաղդասարյան

Ավարտել է թատրոնի և կինոյի պետական ինստիտուտը: Շուրջ 11 տարի է՝ աշխատում է թատրոնում: Մասնագիտությամբ դերասանուհի է:

-Երբ փոքր էի, երազում էի երգչուհի, դաշնակահարուհի դառնալ:

Ասում է, որ մոտ ապագայում ուժերը չափելու է երգի ասպարեզում, բայց թատրոնը երբեք չի թողնի. առաջնայինը թատրոնն է:

Մհեր Սարդարյան

Ավարտել է հեռուստատեսության և ռադիոյի ակադեմիայի ռեժիսուրայի բաժինը:

5 տարի է՝ փուչիկներ ու խաղալիքներ է վաճառում քաղաքի փողոցներում:

- Փոքր ժամանակ երազում էի դերասան լինել:

Ապագայում ցանկանում է իր սեփական մանկապարտեզն ունենալ:

Սարկո Մինե (Sarko Meené)

Համարում է, որ մասնագիտություն չունի: Ասում է, որ շատ տարբեր ոլորտներում է ներգրավված՝ պրոֆեսիոնալ սպորտից մինչև նկարչություն: 2009 թ-ից սկսած՝ ստեղծագործում է, հիմնականում նկարում է:

-Երբ փոքր էի, ուզում էի լինել ամեն ինչ՝ հոգեբան, հագուստի մոդելավորող, ճարտարապետ, դեկորատոր, գրող, փիլիսոփա, պրոֆեսիոնալ սպորտսմեն, Ֆորմուլա 1-ի վարորդ, մեխանիկ, գյուտարար, պրոֆեսիոնալ խոհարար, երաժիշտ փրկարար ջոկատի հրմանատար, բայց հիմնականում բժիշկ (Սարկոյի ծնողներոը բժիկներ են): Նույնիսկ դիագնոզներ էի անում:

Ասում է, որ սեփական խառնվածքի պատճառով ապագայի մասին հստակ պատկերացում չի կարող ունենալ: Բայց հաստատ ուզում է զբաղվել ալտերնատիվ բժշկությամբ, գիրք գրել, վերադառնալ համալասարան հոգեբան դառնալու համար ու ընդհանրապես լինել ավելին, քան կա հիմա:

Մելիք Կարապետյան

Ավարտել է ԵՊՀ-ի կիրառական մաթեմատիկայի ֆակուլտետը: 15 տարի է՝ զբաղվում է ֆիլմերի ծրագրերի համադրմամբ, ինչպես նաև փորձում է ավարտին հասցնել լիամետրաժ գեղարվեստական ֆիլմը, որի վրա աշխատում է 2004 թվականից:

- Փոքր հասակում շատերի պես երազում էի կինոռեժիսոր դառնալ, 5 տարեկանից սկսել եմ կինո նայել:

Կարծում է, որ իր ներկան մոտ է կատարյալ լինելուն. տան մեծ էկրանին շաբաթական մի քանի անգամ որակյալ ֆիլմեր է դիտում: Կուզեր նման ֆիլմեր ցուցադրելու հնարավորություն ունենալ նախկին «Ռոսիա» կինոթատրոնում, որն այսօր կործանման եզրին է, կամ «Նաիրի» կինոթատրոնում, որը սարսափելի վիճակում է գտնվում: Երազում է տեսնել կինոդիտումների մշակույթի վերածնունդը:

Հ.Գ. Սովորաբար չեմ նկարագրում այն վայրերը, որտեղ լուսանկարում եմ նախագծի հերոսներին: Բայց այս անգամ մտածեցի, որ պետք է: Այստեղ՝ Տերյան 2 հասցեում, 1928 թվականին կառուցվել էր Հայկինոյի նկարահանման տաղավարը, որն ամենամեծն էր ԽՍՀՄ-ում: Ժամանակին Մելիքն առաջարկում էր այդտեղ թանգարան բացել: Նույնիսկ նամակ էր գրել Հայաստանի մշակույթի նախարարությանը, բայց ապարդյուն: Արդյունքում ստացվեց Մելիք Կարապետյանի այս դիմանկարը: